Dualizm oka Nowe Widzenie III

Dualizm oka Nowe Widzenie
Autor - Michał Banaś

Od niepamiętnych czasów ludzkość interesowała się sposobami kontaktu z otoczeniem chociażby dla zapewnienia sobie bytu w środowisku przebywania, które przeważająco w sposób ciągły lub okresowo ulega zmianom. Kontakt organizmu z otoczeniem polega na odbiorze z otoczenia informacji w postaci rozmaitych bodźców: świetlnych, akustycznych mechanicznych, albo chemicznych za pomocą odpowiednich zmysłów. Narządy zmysłów są wyposażone w wyspecjalizowane fizjologiczne organy z usytuowanymi w nich czujnikami, zwanymi receptorami. Organy te podlegały ewolucyjnemu przystosowaniu i ciągle dostosowują się do warunków bytowych osobników (organizmów) którym służą.
Za pomocą zmysłów organizm nie tylko odbiera zewnętrzne bodźce, ale także je wstępnie przetwarza i wysyła do centrów układu nerwowego, gdzie są ostatecznie analizowane i przetwarzane w ośrodkowym układzie nerwowym z wielokierunkową analizą w korze mózgowej włącznie.
Analizując organizację żyjących systemów, współczesna fizjologia powinna w równym stopniu obejmować aspekt materii, energii i informacji.
W przypadku systemu wzrokowego jesteśmy bardzo blisko, a jednocześnie bardzo daleko, od zrozumienia niezwykle ważnej prawdy na temat żyjącej materii, czegoś, co może zostać opisane przy zastosowaniu pojęć fizyki oraz zachodzących w niej reakcji chemicznych.
Człowiek, jak każdy złożony organizm, dysponuje kilkoma różnie rozwiniętymi zmysłami, umożliwiającymi; widzenie, słyszenie, odczuwanie zapachów, odczuwanie skórne, odczuwanie smaku. Czucie - w fizjologicznym rozumieniu - może mieć również charakter: efektorowy i stanowić ostateczne wrażenie powstałe w korze mózgowej w wyniku analizy odebranego sygnału wysłanego przez receptor (np. temperatura, ból).
Każdy bodziec odbierany przez narządy zmysłów jest formą energii, która w zetknięciu z receptorem może wywołać w nim określone zmiany. Efekty końcowe tych zmian mają zawsze elektryczny charakter, niezależnie od rodzaju oddziałującej energii. Nie każdy jednak bodziec oddziałujący na receptor jest wystarczająco silny, by wywołać w nim zmianę potencjału elektrycznego. Potencjał elektryczny, który powstaje w receptorze zwany jest potencjałem generującym. Zależy on od wielkości bodźca i rośnie wraz z zwiększaniem się jego energii. Musi on mieć odpowiednio dużą wartość, która nazwana jest wartością progową.
Receptory mają różną pobudliwość. Wyjątkowo niski jej próg wykazują receptory siatkówki oka. Do wywołania w nich reakcji elektrycznej, która może być odebrana w korze wzrokowej w mózgu, potrzeba zaledwie kilku kwantów energii świetlnej.
Bardzo ważne jest, by siła bodźca oddziałującego na receptor miała odpowiednio dużą szybkość narastania, bo tylko wówczas ma on szansę spowodować w receptorze istotne zmiany, w wyniku których jest generowany prąd elektryczny, dający się dalej przewodzić przez włókno nerwowe. Powstały w receptorze w wyniku oddziaływania bodźca prąd elektryczny jest dalej przewodzony włóknami nerwowymi do ośrodków rejestrujących i przetwarzających bodziec, a ostatecznym celem przekazywanej w postaci impulsu elektrycznego informacji jest ośrodkowy układ nerwowy.
Tak się dzieje w każdym normalnie rozwiniętym systemie wzrokowym i to jest już przebadane oraz opisane w literaturze optycznej i okulistycznej.
Wynikiem tych badań jest rozróżnienie trzech podstawowych rodzajów widzenia;
- widzenie fotopowe